Pierwotny kościół w Pawłowicach zbudowany był z drewna. Na jego miejscu w 1440 r. wybudowano nowy, również drewniany. Obecny kościół został zbudowany jako kaplica dworska w 1597 r. z fundacji Bartłomieja i Doroty z Rydzyńskich Wierzbno-Pawłowskich. Kaplicę poświęcił w 1629 r. sufragan Bajkowski – pod wezwaniem N.M.P Śnieżnej. W 1741 r. dzięki staraniom Andrzeja Mielżyńskiego dobudowano do kościoła kaplicę północną pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa. W latach 1772 - 75 kościół został odrestaurowany, wtedy też zapewne dobudowano kaplicę południową. Na początku XX wieku świątynię powiększono i dobudowano zakrystie. Kościół jest budowlą salową na rzucie prostokąta, z kwadratową wieżą zwieńczoną hełmem barokowym i kartuszem z datą 1772 r., herbem Leliwa Czapskich. W ołtarzu głównym z 1906 r. znajduje się obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem, a w ołtarzu południowym obraz Matki Boskiej Śnieżnej - oba z XVII wieku. Z tego okresu pochodzi także ambona w kształcie globu ziemskiego podtrzymywana przez anioła. Ołtarze w kaplicach oraz ambona są późnobarokowe z ornamentami rokokowymi. Na przykościelnym cmentarzu stoi obelisk z piaskowca z tablicami, na których wypisano nazwiska poległych w latach 1914-20. Kościół otoczony jest murem z końca XVI wieku. Obok kościoła ustawiono kamienną, barokową figurę świętego Józefa z Dzieciątkiem z 1743 roku.