Pałac w Pawłowicach został wybudowany w latach 1779-1783 przez rodzinę polskich magnatów Mielżyńskich. Obiekt główny wraz z oficynami i galeriami zaprojektowany został przez Carla Gottharda Langhansa w przepięknym, klasycystycznym stylu. Jego wnętrza natomiast są dziełem J.C. Kamsetzera. Pałac jest budowlą trzykondygnacyjną, trzynastoosiową z mansardowym dachem. Front pałacu zdobią 4 alegoryczne posągi kobiece, wyrzeźbione około 1785 roku. Między oknami znajdują się płaskorzeźby stiukowe. Korpus pałacu, galerii, oficyny i domki odźwiernych wytyczają wielki dziedziniec z klombem i szpalerami kwiatowymi. Na szczególną uwagę zasługują wnętrza pałacu, w tym doskonale zachowana Sala Kolumnowa na I piętrze. Wzdłuż jej ścian rozmieszczono 24 marmurowe kolumny o kapitelach korynckich. W pałacu warto też zobaczyć salon zielony, salon jedwabny, salon błękitny, salon chiński. Wszystkie bogato ozdobione i pięknie wyposażone. Park przy pałacu założony został w latach 1783 - 1785 na miejscu dawnego ogrodu włoskiego. Rośnie tam szereg dorodnych lip, topoli, dębów, więzów i grabów. W parku utworzono też dekoracyjne stawki. Obok zespołu połacowego znajdują się dwa podwórza gospodarcze oraz kompleks budynków przemysłowych, znacznie przebudowanych. Zachowały się natomiast dawne stajnie z wozownią, ogiernia, spichlerz, młyn oraz tzw. chata na terenie ogrodów. Podczas II wojny światowej Niemcy urządzili w pałacu sanatorium dla nauczycieli. Do wyzwolenia przetrwał on w stanie niezniszczonym. W 1946 roku Polskie Towarzystwo Zootechniczne na terenie pawłowickiego majątku założyło zakład szkolenia fachowego. Od tamtych czasów do dziś pałac jest pod troskliwą opieką Instytutu Zootechnicznego w Krakowie, Zakładu Doświadczalnego w Pawłowicach.